Zeven vragen aan nefroloog Gülay Demirtaş
Door Jeroen van Setten
Waarom is nefrologie zo’n mooi vak
Het gaat over water en zout en de verstoorde balans daartussen. Water en zout, dat zijn de belangrijkste elementen van het leven. Zonder kunnen we niet bestaan. Dat maakt nefrologie een onmisbaar en tegelijkertijd geweldig mooi vak.
Wat maakt u het meest en wat het minst gelukkig in uw werk
Hoe cliché het ook klinkt; tevreden patiënten en het gevoel dat ik iets voor hen heb kunnen betekenen waardoor ze zich beter voelen in welke zin dan ook. Dat is de zonzijde van het werk. Aan de andere kant maakt de privatisering van het zorgsysteem me ongelukkig. Soms beginnen nefrologen hier in Turkije zelfs een eigen dialysecentrum. Gelukkig is zo’n situatie in Nederland nog ondenkbaar.
Welke gebeurtenis heeft in uw loopbaan de meeste indruk op u gemaakt
Er is niet één ding te noemen, maar het gevoel van onmacht wanneer alles met een patiënt anders loopt dan het in de leerboeken staat maakt elke keer veel indruk op me. Dat bewijst me telkens weer dat iedere patiënt uniek is. Wat voor de een werkt, werkt soms niet voor een ander. De natuur blijft ons uitdagen.
Op welke prestaties in uw werk bent u het meest en het minst trots
Toen ik nog in Nederland woonde, heb ik gelukkig de gelegenheid gehad om bijna twee jaar bij Dianet te mogen werken. Hierdoor was ik in staat (nachtelijke) thuishemodialysepatiënten te begeleiden. Dat was toch wel iets waar veel nefrologen in Nederland weinig mee van doen hebben gehad en dat gaf mij absoluut een bijzonder gevoel. Aan de andere kant ben ik er niet bepaald trots op dat ik maar zo weinig tijd heb besteed aan klinisch onderzoek. Een druk gezin met drie kleine kinderen runnen kon ik soms nog net combineren met mijn all-round nefroloog zijn, maar onderzoek doen zat er helaas niet in.
Waar zou meer of juist minder onderzoek naar gedaan moeten worden
Er moet meer onderzoek gedaan worden naar mogelijkheden om de levensverwachting van dialysepatiënten die niet getransplanteerd kunnen worden te verbeteren. Je bouwt tenslotte een bijzondere band met je dialysepatiënten op. Als ze overlijden, kan ik er nooit aan wennen dat er weer iemand anders in dezelfde dialysestoel wordt gedialyseerd als waar vijf of soms wel tien jaar lang meneer Jan of mevrouw Janneke heeft gezeten. Die verliezen maken mij steeds weer even treurig. Ik zou niet weten waar minder onderzoek naar zou moeten worden gedaan.
Als u minister van Volksgezondheid was, wat zou u dan als eerste veranderen
Ik zie nu de gevolgen van doorgeslagen privatisering van het zorgsysteem in Turkije. Geneeskunst moet niet commercieel worden, wij zijn dokters en dat moeten we ook blijven.
Ten slotte: waar bent u en wat doet u over tien jaar
Ik weet dat nachtelijke thuishemodialysepatiënten vaak niet op vakantie willen gaan omdat ze dan weer in een dialysecentrum moeten gaan dialyseren waar ze weer vast zitten aan dialyseshiften overdag. Dat betekent verlies van autonomie, zich minder goed voelen etc. Ik wil nachtelijke thuis/hotelhemodialyse mogelijk maken in Antalya, we hebben al plannen om het op te zetten. Hopelijk lukt dat trouwens al binnen enkele jaren en niet pas over tien jaar.
Dit is een artikel in een serie visies op het werkveld van professionals in de nierzorg. De artikelen verschijnen onregelmatig. Meewerken aan de serie? Mail naar redactie@niernieuws.nl
Gepubliceerd: maandag 09-09-2013 | Nog geen reacties
