Gelukkig ..... we zijn weer 'online'. Langzaam komen we weer bij de wereld. Het waren vreselijke weken met tot op heden ruim 200 doden!

's Morgens werd ik wakker met de vraag: 'Is dit echt of een boze nachtmerrie?' Het antwoord was duidelijk als ik onze straat uitreed richting het dorp. Ravage: twee bruggen weggespoeld, 4 huizen meegesleurd, 2 staan op instorten en 60 zwaar beschadigd door hoog water en modder. Een (romantisch kabbelend) riviertje van 3 meter breed, zwol aan tot een kolkende zondvloed van 100 meter breed en 8 meter hoog. Op weg naar zee rücksichtslos alles meeslepend.

Wij hebben wat foto's gemaakt, maar wilden het ergste niet zien. Geen ramptoerist zijn, geen reddingsploegen in de weg lopen. Wel kochten we de extra editie van de VAR-Matin met uitgebreide fotoreportages. De opbrengst hiervan ging naar het Rode Kruis.

Met 'de buitenwereld' valt er moeilijk over te praten. Als je het niet hebt meegemaakt kun je je er niets bij voorstellen. Maar hier wordt er nog dagelijks over gesproken. Le déluge de 15 juin 2010. Wij hebben in het dorp veel Franse vrienden en kennissen. Iedereen kwam zijn hart luchten, het ene verhaal nog schokkender dan het andere. De een heeft een familielid verloren, de ander zijn huis, bedrijf of auto.

De enige remedie is dan ...... een luisterend oor en een (Nederlands) kopje koffie!!

Grote bewondering voor de reddingsploegen die snel te hulp schoten. Professionals zowel als particulieren. Hartverwarmende solidariteit. De Fransen, bekend om hun gereserveerde houding, kwamen vragen of we hulp nodig hadden, of Ad nog wel gedialyseerd kon worden. In de buurt ging een generator rond, 2 uur stroom om je diepvriezer weer koud te krijgen. En de laatste berichten gingen van mond tot mond, want geen elektra, telefoon, internet of mobiel.

Met man en macht werkten de reddingsploegen aan hun bizarre klus, 24 uur per dag, 7 dagen per week. De troep moest weg, de modder opgeruimd, auto's en caravans doorzocht en lijken van mens en dier geborgen. De bevolking kreeg hygiënevoorschriften, er kwamen 'loketten' waar je terecht kon voor medische, psychologische en juridische hulp.
In het dorp werd drinkwater gedistribueerd, voor maaltijden gezorgd en kleding en huisraad ingezameld. Er werd ook veel gepraat om het drama enigszins een plekje te kunnen geven.
Een gepland 'bal masqué' bij onze buren werd omgezet in een avond samenzijn waarbij iedereen wat te eten meenam en enkele zwaar gedupeerden hun angstige verhaal nog eens vertelden. Dit samenzijn met dorpsgenoten 'aan de andere kant van de rivier' was heel bijzonder, want zoals de burgemeester treffend beschreef: 'Taradeau is letterlijk in tweeën gescheurd'.

Naast waterschade in huis en rommel op het terrein was Ad mijn grootste zorg. Het Dialysecentrum in Draguignan is, door 3 meter hoog water, buiten gebruik, evenals de Clinique ernaast. De dialyse-patiënten werden verdeeld over diverse centra en Ad ging naar Marseille. 's Avonds om 20.00 uur weg, 's morgens om 6.00 uur weer thuis. Ik zag hem nauwelijks. Hij leefde 's nachts en sliep overdag en ik andersom. Het sloopte hem. Ook Cathy, zijn chauffeuse, maakte zich zorgen en heeft uiteindelijk aan de bel getrokken. 'Jonge mensen kunnen dit nog wel handelen, maar voor iemand van 75+ is dit onverantwoord. Dit moet veranderen'. Overigens moesten zij en haar man ook elke dag deze afstanden rijden. Zij sliepen 's nachts ter plekke in hun auto's en reden om 4.00 uur hun patiënten weer naar huis.

Momenteel dialyseert Ad in Hyères, een klein uurtje rijden. 's Middags om 16.30 uur vertrekt hij en is rond middernacht weer thuis.
Helaas wel op andere dagen dus onze agenda ligt behoorlijk overhoop. Maar het is tijdelijk en staat niet in verhouding tot de malaise van anderen in deze regio.
Maandag 19 juli wordt de Inspectie verwacht om te beoordelen of Draguignan weer kan starten. Zo ja, dan komt er weer rust en regelmaat in ons leven. Wij kunnen dan onze taak als gastvrouw en -heer weer oppakken want veel vrienden uit Nederland hebben aangekondigd langs te willen komen voor een pep-talk.

Inmiddels is de benedenverdieping weer droog en op orde. Het ruikt nog wat muf, maar met zakjes lavendel (via de webwinkel te bestellen!) werk ik dat ongetwijfeld snel weg.
Ook de tuinman heeft hard gewerkt. Twee bomen hebben het geweld niet overleefd. De rommel die is aangespoeld beschouwen we voorlopig maar als humus. Anders hebben we deze winter nog wat te doen!!

En zo hervat het gewone leven zich weer. Nog wat uitrusten en bijslapen, liefst met steeds minder angstige dromen. En als steuntje voor de middenstand vaak uit eten, want op economisch gebied breken er nog zware tijden aan.

A bientôt,

Nanny

http://pagesperso-orange.fr/nanadno/