Het kussendilemma
Toen ik bijna 14 jaar geleden op de dialyse begon te werken, hadden we alleen maar een klein kussentje, een Jantje, voor de patiënten. Er waren alleen maar dialysestoelen aanwezig. Er waren acht dialysestations op de zaal. Er was veel aandacht voor de patiënten. Een dialyseverpleegkundige sloot 2 patiënten per shift aan.
Als ik nu kijk naar de dialysezorg dan is er heel veel veranderd. Enerzijds sluiten de dialyseverpleegkundigen nu meestal 3 patiënten per shift aan, dus de aandacht voor de patiënt is minder geworden. Anderzijds hebben de patiënten nu de keuze voor een dialysestoel of een bed maar ook de keuze om bijna letterlijk in de watten gelegd te worden met behulp van kussens. Toen het grote kussen geïntroduceerd werd bij één patiënt, ging de sneeuwbal rollen. Op dit moment is er per bed twee grote en een klein kussen standaard aanwezig en voor de dialysestoel een groot en een klein kussen. En nog zijn er patiënten bij die meer kussens nodig hebben.
Hoe is deze groei tot stand gekomen vraag ik mij af. Natuurlijk is de zorgintensiteit enorm toegenomen en zal naar verwachting nog meer toenemen, gezien het feit dat we allemaal ouder worden en meerdere ziektes, handicaps onder de leden krijgen, maar ook langer zijn gaan dialyseren. Naar mijn beste weten geloof ik ook dat het aanbod de vraag stuurt. We willen natuurlijk een optimale zorg leveren en daar horen hulpmiddelen bij, maar is dat ook altijd nodig! Dit is een dilemma in de zorg. Wat er mogelijk is willen we ook hebben is het motto. Wat de buurman heeft dat wil ik ook.
De patiënt is een stuk mondiger geworden omdat men steeds meer in een andere tijd is opgegroeid en opgevoed. Ik heb meegemaakt dat een patiënt verlangt, nee zelfs eist dat hij of zij op een bed gedialyseerd wordt. De planning van de patiënten wordt enorm geproblematiseerd hierdoor, want er zijn zoveel voorkeuren, c.q. eisen, dat de planning enorm veel tijd eist om iedere patiënt zijn voorkeur in te willigen. Ja, we leven in een heel andere tijd, maar is het niet dat door ons eigen betuttelinggedrag, wij het voor onszelf enorm moeilijk maken.
We leven in een tijd van luxe en ikke, ikke en de rest kan stikken! Toch ben ik blij dat we deze luxe zorg kunnen leveren, alhoewel het voor de dialysepatiënt al lang niet meer als luxe wordt ervaren. Het is een gemeengoed geworden. Door de marktwerking en de patiënteninbreng en tevredenheidsonderzoeken wordt een dialyseafdeling getriggerd om alle wensen van de patiënten te gaan honoreren. Vraag is of dit altijd zo moet blijven doorgaan? De brutaalste patiënt heeft de halve wereld, terwijl de onmondige patiënt zit te verkommeren. Hoe gaan wij, als dialyseverpleegkundigen, daar mee om? Welke afwegingen maken wij? Moeten wij die afwegingen wel maken?
Wat is echt nodig en wat is overbodige zorg? Het kussendilemma is slechts een voorbeeld. Willen we betuttelen of de patiënt stimuleren in zijn zelfredzaamheid? Deze hoofdbrekens wil ik graag met u delen. Ik zie uit naar uw reacties….
Cor de Leeuw is dialyseverpleegkundige en actief in de politiek. Elke 14 dagen schrijft ze op persoonlijke titel over een aan dialyse verwant en/of maatschappelijk onderwerp dat haar na aan het hart ligt.
Gepubliceerd: vrijdag 15-03-2013 | Reacties (4)
Bart blogt: Tot ziens in Newcastle!

De World Transplant Games in Málaga zitten er op. En wat een belevenis vond ik het! En wat heb ik het naar mijn zin gehad! Zoveel mag hopelijk duidelijk zijn uit mijn vorige blogs over mijn deelname aan de WTG.
Deze laatste blog over de WTG schrijf ik dan ook achter m’n eigen PC terug in Nederland. Met een hoofd vol herinneringen die – wanneer er weer eentje opkomt – een glimlach op mijn gezicht brengen. Ook mijn herinneringen aan de slotceremonie en het slotgala, dat hadden jullie nog tegoed.
Bart blogt: Hup Holland Hup! »
Laat de leeuw niet in z’n hempie staan… Dat wordt nog net niet gezongen langs de lijnen van de verschillende sportevenementen. Maar aanwezig zijn ze; de supporters van Team NL! Bij elke sport waar een Nederlander uitkomt, zijn ze te vinden de supporters die soms uren van zon weerstaan om ‘hun’ sporters aan te moedigen en wellicht toch ook een beetje de sporters uit andere landen te imponeren.
Bart blogt: De Spelen zijn begonnen! »
Ik weet niet zeker of de woorden 'let the games begin' letterlijk zijn uitgesproken, maar met het hijsen van de WTG-vlag zijn de Transplant Games zondagavond officieel geopend. Er was natuurlijk nog wel meer te beleven bij de opening. Mooie dingen. Unieke dingen voor wanneer je, zoals ik, voor het eerst meedoet.
Alleen al de samenkomst van alle landenteams voordat we het stadion in gingen. Dat was een belevenis op zich.
Naar aanleiding van het bewuste artikel Dialyseassistent.
Ik zelf dialiseer nu 2 jaar noodgedwongen en vind dit voor patient en assistent geen pretje gezien het feit dat patient knokt voor zijn levensbehoud en de assistent hem daarbij zo goed mogelijk wil begeleiden , maar zich dient te houden aan het dialysebeleid.
Hier zit de knoop want dan zijn er twee belangen in het spel die zich niet altijd laten verenigen.
Ik zelf sta nu op het standpunt ,IK bepaal.
En in overleg met de arts word de dialyse uitgevoerd. de assistent helpt mij er bij en sluit soms kort met de arts.
verder hebben we veel plezier , zij in hun werk en wij tevreden als patient.
veel genoegen en hoop op beterschap.
Beste Hr Mucha,
Jammer dat u de context van de column verkeerd heeft geïnterpreteerd. Het is geenszins mijn bedoeling geweest dialysepatienten te beledigen. De context van het verhaal is het verschil tussen 14 jaar geleden en nu. Ik weet heel goed hoe het is om 4 uur op een dialysestoel te moeten zitten. Gr Cor
Weblogs en columns zoals deze vallen niet onder de redactionele verantwoordelijkheid. De meningen van de schrijver vertolken dan ook niet per definitie die van de redactie.
Iedere verpleegkundige zou eens drie keer per week drie uur plaats moeten nemen in de stoel of op bed op de nierdialyseafdeling. Alleen plaats nemen niet aangeprikt worden. Dit om te ervaren hoe het is om drie uur daar te liggen. Daarbij komt dat wij als dialysepatiënten genoeg geld opbrengen voor een extra kussentje.
Ben zelf dialysepatiënt en vind de plaatsing van dit artikel een belediging voor alle dialysepatiënten. Dit artikel past niet bij Nier Nieuws. Patiënten hebben ook rechten niet enkel plichten.
Jan Mucha