Eenvoudig bloedonderzoek kan helpen mensen te identificeren die risico lopen op chronische nierinsufficiëntie. Drie extra bepalingen vergroten de kans op een juiste voorspelling aanzienlijk.

Dit blijkt uit Amerikaans onderzoek onder 2345 deelnemers aan de Framingham Offspring Study, een langlopend onderzoek naar risicofactoren van hart- en vaatziekten in Massachusetts. Aan het begin van het onderzoek, tussen 1995 en 1998, werd van de deelnemers bloed afgenomen. Alle deelnemers hadden toen een normale nierfunctie. Na verloop van gemiddeld 9,5 jaar had 9% van de deelnemers chronische nierinsufficiëntie. Nog eens 8% had microalbuminurie, kleine hoeveelheden eiwit in de urine, een teken van verslechterende nierfunctie.

Na onderzoek van de bloedmonsters bleken drie biomarkers een goede inschatting te geven van het risico op chronische nierinsufficiëntie: homocysteïne (een eiwit dat een aanwijzing is voor atherosclerose), aldosteron (dat de zoutbalans in de nieren reguleert) en B-type natriuretisch peptide (BNP, een aanwijzing voor hartfalen). Door deze drie biomarkers toe te voegen aan de gebruikelijke aanwijzingen op nierinsufficiëntie, zoals hoge bloeddruk en diabetes, kan met grotere zekerheid worden voorspeld of iemand chronische nierinsufficiëntie zal ontwikkelen.

Wat is het beste moment om te starten met dialyseren? Over deze vraag boog Cynthia Janmaat zich in haar promotie-onderzoek. Op 25 november j.l., verdedigde ze haar proefschrift waarin ze beschrijft hoe ze dichter bij een antwoord komt.

In de praktijk blijkt regelmatig dat er patiënten zijn met een heel slechte nierfunctie, die daar nog nauwelijks last van hebben. Terwijl andere patiënten met een minder slechte nierfunctie juist meer symptomen ervaren. Er is dus een discrepantie tussen enerzijds de nierfunctie en anderzijds het aantal symptomen en de last die patiënten ervaren. Een groots opgezet onderzoek waaraan veel patiënten meedoen, met uiteenlopende nierfuncties en ook een hele range aan symptomenlast, willekeurig verdeeld over groepen die wel of niet starten met dialyse, zou antwoord kunnen geven op deze vraag.

Het wetenschappelijk bewijs uit een dergelijke goed opgezette zogeheten gerandomiseerde studie geldt als sterk. Maar met zo een verscheidenheid aan patiënten en symptomen is een gerandomiseerd onderzoek in dit geval eigenlijk niet te doen. Daarom gebruikte Janmaat gegevens uit observationele studies. Dat zijn onderzoeken waarbij gegevens van patiënten worden verzameld. De patiënten krijgen de gebruikelijke behandeling en er wordt geen behandeling toegewezen door de arts of onderzoeker.

Lees meer »